rozsuwając jej uda. Już samo to słowo zabrzmiało jak ostrzeżenie, gdyż Christopher nigdy się tak nie wyrażał, szczególnie w czasie seksu. - Przestań. - Co mam przestać, gwiazdo? - Używać takich wyrazów. - Jak „pierdolić gwiazdę"? - Christopher, proszę! - Lizzie wywinęła się spod niego. - Dokąd to, pierdolona gwiazdo? - Gdziekolwiek byle z tego łóżka. - O, nie! Nic z tego, moja mała niedoruchana celebrytko! Obrócił się na bok, zagradzając jej drogę, a kiedy próbowała wydostać się drugą stroną, chwycił ją za ramiona i unieruchomił. - To nie jest zabawne - stwierdziła, patrząc na niego ze złością. - Puszczaj! - O Boże! O Boże, Lizzie, jak ty cudownie wyglądasz! - Puść mnie w tej chwili! - zaczęła mu się wyrywać. http://www.twoj-psycholog.info.pl Ale nic już nie było takie samo, wszystko zatruwał smutek, żal i strach. Jeśli nawet coś ich rozśmieszyło, zaraz mieli wyrzuty sumienia, bo jak można się śmiać, skoro ich dziecko jest w grobie. Nawet kiedy się kochali, przywierali do siebie kurczowo jak broniący się przed zatonięciem pływacy, a na widok niemowlaka w wózku zazdrość po prostu zapierała im dech. Z czasem jednak i to minęło. - Co byś powiedział - spytała Clare pewnego ranka, niecały rok po bolesnej stracie - gdybym podjęła znów pracę pielęgniarki? Nie na etacie, tylko dwa albo trzy wieczory w tygodniu.
- Wolha to twoja działka. -- Wampir niebezpiecznie zawrócił Karasika, dając mi podjechać do słupa. - Trze – ba egzoryzma i proszącej magiszkiej pomocy dla bidnych ludzi, bo tam zjawa w po – mie –szcz- enia typu zamak Ap-ła-ta... - przeczytałam, z trudem rozpoznając pokręconych runy półanalfabety skryby. -- Tpru, Smółka! Fe! Wypluj! No ot, teraz ja nigdy się nie dowiem, ile kosztuje wydalenie przewidzenia z pomieszczenia typu zamek. Orsana podniosła oczy na zamek. - Z tego, tak? - zainteresowała się, i w tej samej chwili, jakby odpowiadając na jej pytanie, za zamkiem z trzaskiem uderzyła błyskawica, podniósłszy snop iskier powyżej iglicy. -- Chodź, zainteresuj się! Rolar roześmiał się i szarpnął za lewe lejce, zmuszając Karasika wrócić na ścieżkę. - A dlaczego by i nie? - pomyślałam głośno. -- Przeczekać w zamku jest bezpieczniej, niż w polu lub na pustym podwórzu. Sprawdź potrafię podejmować decyzje. R S - Wobec tego co proponujesz? Carrie się namyślała. W każdym razie tak to wyglądało. - Zabierz nas do domu - powiedziała po chwili. - Tylko nie wyobrażaj sobie Bóg wie czego. Robię to wyłącznie ze względu na Danny'ego. - A co niby miałbym sobie wyobrażać? - Nik nadal na nią patrzył i Carrie zrobiło się gorąco od tego spojrzenia. - Doskonale wiesz, o co mi chodzi - burknęła. - Między nami nic się nie wydarzy. - Mimo że ty też tego chcesz?