jak daleko to sięga. - Wcale ci się nie dziwię. Czy nie bierzesz pod uwagę jeszcze innych osób? Owszem, ktoś taki przyszedł mu niedawno do głowy. Jedyną osobą, która regularnie doprowadzała go do szału, była Zuzanna Durkin. Ale to absurd - zreflektował się po chwili. Po prostu wolał uniknąć podejrzewania dziewczynek. - Matt? - Nie, na razie nie myślę o nikim innym. Rano Matthew ustalił, że Gabriel Walters otrzymał od niego kosz owoców od Marksa & Spencera. Zaczynało go to wszystko coraz bardziej złościć, ale żeby obdzwonić sklepy, musiał zaczekać do dziesiątej, aż skończy się narada. W styczniu wszędzie trwały wyprzedaże, więc zabrało to dużo czasu, a kiedy miał właśnie na linii odpowiedni dział Harrodsa, do pokoju wparował Phil Bianco i Matthew musiał się rozłączyć. Spróbował jeszcze raz w czasie lunchu i ostatecznie udało mu się znaleźć kogoś, kto zgodził się zbadać sprawę. Odpowiedź nadeszła dość szybko: na rachunku Matthew nie widnieją wymienione przez niego towary. Oczywiście prześledzą te pozycje po swojej stronie, on zaś mógłby w tym czasie http://www.soze.pl mieć pewności, czy ewentualnej żonie nie chodzi przypadkiem wyłącznie o majątek i tytuł, to lepiej ożenić się z dziewczyną, która to wszystko już ma. Stephana, gdy tylko zrozumiała, na czym naprawdę będzie polegać rola książęcej małżonki, szybko się zniechęciła. Chciała się bawić, korzystać z życia. Niekończące się oficjalne obowiązki nużyły ją i męczyły. Dlatego odeszła. Tanner nie rozpaczał. I nie oszukiwał się. Wiedział, że skoro wcale mu jej nie brakuje, to nie łączyła ich prawdziwa miłość. Oboje tylko się oszukiwali. Układ z Parker od samego początku będzie przejrzysty i uczciwy. Tyle że bez tej iskry.
płótno. Wydała przy tym okrzyk podniecenia, którego nie mogła dłużej w sobie tłumić. Trzymając obraz w dłoni, wpatrywała się weń z nieopisanym zdumieniem. Nie była to „Madonna w kościele”, którą spodziewała się zobaczyć, lecz „Portret młodej dziewczyny” Petrusa Sprawdź - Skąd ją wziąłeś? Chyba z rynsztoka? Rysy Lorenza stwardniały, ale Caterina nie zważała na to. Chwyciła go za rękę. - Odpowiedz mi, Lorenzo, odpowiedz albo... - Albo co? - zapytał wrogo. - Jak to bywa, Jodie i ja spotkaliśmy się kilka miesięcy temu. Miałem zamiar przywieźć ją do Castillo i przedstawić babce, niestety nie zdążyłem przed jej śmiercią. Kiedy się dowiedziałem, jak bardzo chciała, żebym się ożenił, postanowiłem uczynić zadość pragnieniu mojego serca, wypełniając równocześnie wolę babki, i ożenić się z Jodie jak najprędzej. Jodie mrugała w niedowierzaniu, słuchając historii ich rzekomego związku. - Kłamiesz. To wszystko nieprawda. Ja znam prawdę i... - Nic nie wiesz i nic nie zrobisz - uciął Lorenzo. - I nie radzę ci rozsiewać plotek o mojej przyszłej żonie ani o naszym małżeństwie - ostrzegł ją jeszcze. - Nie śmiej mi grozić - syknęła. - Czy ona wie, dlaczego się z nią żenisz? Czy wie, że zgodnie z wolą babki miałeś poślubić mnie? Czy wie, że ty... - Milcz - rzucił po włosku, obrzucając ją lodowatym spojrzeniem. - Ani mi się śni! - Teraz ona spojrzała wrogo na Jodie. - Powiedział ci, że żeni się z tobą tylko dla tego miejsca? Bo inaczej nie mógłby go odziedziczyć? To musi być kobieta, o której wspomniał wcześniej, pomyślała Jodie. W jakiś sposób zdołała zachować obojętną twarz, co z pewnością było pozostałością długiego pobytu w szpitalu i determinacji, by nie pokazywać innym swojego bólu i nie narażać się na współczucie. Czy Lorenzo naprawdę zamierzał poślubić zupełnie obcą kobietę, żeby odziedziczyć tę ponurą fortecę? - To niemożliwe, żeby chciał poślubić kogoś takiego jak ty - syknęła Caterina jadowicie. Na te słowa, tak podobne do słów Louise, Jodie przeszył ból. Obie kobiety były do siebie podobne również fizycznie, obie były wyjątkowo ponętnymi brunetkami. Jodie zareagowała na jej słowa nagłym przypływem dumy, która gorącą falą rozlała się w jej żyłach. Wzięła głęboki oddech i ze zdumieniem usłyszała własny głos: - A jednak żeni się ze mną.