- Gdybym nie wierzyła, nie zgodziłabym się na to spotkanie. Zadzwonię - powtórzyła. Kiedy wróciła do gabinetu, zatrzymała się w progu i spojrzała na biurko swojego ojca. Czuła smutek, ale przepełniała ją też nadzieja. Ojciec nie chciałby, żeby hotel popadł w ruinę. Z pewnością spodobałby mu się Jonathan Michaels, jego pozycja w branży, fakt, że jest rodowitym nowoorleańczykiem. Matce nie spodoba się na pewno. Nie będzie dla niej „dość dobry” jak na wspólnika. Będzie broniła swojego statusu, będzie się bała, że „ludzie zaczną mówić”. I raczej nie zgodzi się na podobne przedsięwzięcie. Gloria nie bardzo wiedziała, co z tym fantem zrobić. ROZDZIAŁ SZEŚĆDZIESIĄTY CZWARTY Klub nazywał się Rack. Położony na obrzeżach Dzielnicy Francuskiej, z dala od legalnych lokali i niedostępny dla turystów, otwierał podwoje o północy, a kończył działalność o świcie. Obsługiwał klientelę o dość nietypowych gustach seksualnych - sadyści, masochiści, miłośnicy skórzanej bielizny, kolców, łańcuchów i pejczów. Tam właśnie weszła Hope St. Germaine. Santos gwizdnął pod nosem. Pięć dni ją śledził i w końcu uzyskał coś konkretnego. Ale żeby tutaj? Pokręcił głową. Gdyby nie przekonał się na własne oczy, gdyby nie jechał za nią i nie widział, jak wysiada z samochodu i ubrana na czarno, z twarzą ukrytą za woalką, szybko wchodzi do środka, nigdy by nie uwierzył. Prawie ją miał. Nasunął głębiej na oczy czapkę nowoorleańskiej drużyny Saints i wysiadł z auta. Jackson, korzystając ze swoich źródeł, odkrył, że St. Germaine podjęła ostatnio z banku dwadzieścia pięć tysięcy dolarów w gotówce. Sprawdził też, że nie wpłaciła tych pieniędzy na żaden inny rachunek, w każdym razie jego informatorzy nic o tym nie wiedzieli. Podejmowanie gotówki nie jest jeszcze przestępstwem. Poza tym zdobyta nielegalnie informacja nie była żadnym dowodem. Santos potrzebował zatem czegoś więcej: potwierdzenia, że Hope zastawiła na niego pułapkę. Wszedł do klubu, pochylając nisko głowę. Nie chciał, żeby ktoś go rozpoznał. Wiele lat temu dokonał tu rutynowej kontroli, po której klub został zamknięty. Jeśli dobrze pamiętał, raptem na siedemdziesiąt godzin. Wydział nie miał ani pieniędzy, ani ludzi, by zajmować się każdym przypadkiem łamania prawa, tym bardziej gdy sprawa dotyczyła dobrowolnego seksu między dorosłymi. Choćby to był seks o szczególnym charakterze. Rozejrzał się po wnętrzu. Było tu elegancko i miło, wystrój nieco staroświecki, wyszukany, dość zaskakujący jak na miejsce dostarczające sadomasochistycznych uciech. Ale też Rack przyciągał bogatą klientelę, ludzi nawykłych do najwyższego standardu, nawet w takim klubie. Przecisnął się wśród gości odzianych w czarne, nabijane ćwiekami skóry, zatrzymał na moment, by przepuścić jakiegoś mężczyznę, który prowadził na smyczy swojego „przyjaciela”. Przy barze kobieta obuta w piętnastocentymetrowe szpilki opierała nogę na nagich plecach swojego towarzysza, traktując je jako podnóżek. Santos skrzywił się, kiedy wbiła ostry obcas w żywe ciało. W barwnym tłumie, gdzie strój był wyrazem seksualnych upodobań, można było też dojrzeć najzwyczajniej ubranych ludzi - szare garnitury bankierów i księgowych. Nigdzie nie widział Hope St. Germaine. Musiała pójść do pomieszczeń prywatnych. Zaklął i rozejrzał się raz jeszcze. Wejście na zaplecze wymagałoby interwencji prawa. http://www.rehabilitacjadzieci.net.pl/media/ - Dlaczego wydział wewnętrzny uwierzył temu typowi? Przecież ten człowiek jest kryminalistą. Jackson uśmiechnął się ponuro. - Śmieszne, prawda? Ale dla niewinnych nastały złe czasy, Glorio. W departamencie było tyle skandali, tyle wpadek z łapówkami, że w oczach opinii publicznej wszyscy jesteśmy ubabrani błotem. W ostatni wtorek „60 Minut” puściło dwa tak niepochlebne wystąpienia, że sam Pennington zrobił u nas inspekcję. Przysięgał, że oczyści departament. Jeżeli nie udowodnisz swojej niewinności, jesteś winny, przynajmniej w wewnętrznym. A ci są tak zajadli, jak ty byłeś kiedyś, Santos. - Jasne. - Santos znowu zaczął chodzić po pokoju. - Robichaux poszedł ze swoją bajeczkę do prokuratora, prokurator pchnął sprawę dalej, do wydziału, a ci założyli haczyk. Nagadał im, że biorę, więc dali mu znaczone banknoty, a on im mnie wystawił. Jasne, wszystko kapuję. - Zatrzymał się, popatrzył na Jacksona czerwony ze złości. -1 na pewno wszyscy chętnie kupili tę historyjkę, nie tylko fiuty z wydziału, ale reszta chłopaków też. Wierzą tej nędznej kreaturze, nie mnie! Pięknie... - zacisnął pięści. - Psiakrew, jak pięknie! - Nie wszyscy - powiedział cicho Jackson. - Ale sprawa faktycznie nie wygląda najlepiej. Miałeś kiedyś układ z Robichaux, stosowałeś szczególne metody śledcze. Najpierw skontaktowałeś się z Chopem, dopiero potem z wydziałem. - On do niego zatelefonował - wyjaśniła szybko Gloria. - Powiedział, że ma informację o Śnieżynce, że trzeba natychmiast przyjechać. Wiem, byłam przy tym. - Ale nie ty odbierałaś telefon. A to tak, jakby cię tam nie było, przynajmniej dla chłopców z wydziału. - Jackson zwrócił się ponownie do Santosa. - A przy tobie znaleziono znaczoną forsę. - Którą mi podrzucono. Jackson uniósł w górę ręce.
wymaga to bardziej dogodnych okoliczności - czy to u niego w domu, czy w studiu. Jeśli chodzi o niego, to jego zdaniem nie ma powodu, by w czasie, gdy ona u niego mieszka, nie poznali się bliŜej. Przede wszystkim jednak musi przestać myśleć o niej w ten konkretny, paraliŜujący sposób, bo to go wykończy. Owa decyzja sprawiła, Ŝe od razu lepiej się poczuł. Naciągnął kołdrę, poprawił poduszkę. Lecz gdy sen go zmógł, poprzednie myśli zaatakowały jego podświadomość. Sprawdź Lady Helena uważnie przyglądała się dziewczynie. To samo czyniło sześć psów oraz markiz. - Jak pani sądzi, co należałoby teraz uczynić? - zapytała. - Jak na młodą damę wypowiada pani tak stanowcze opinie, że nie waham się pytać o pani zdanie na ten temat. - Dałabym temu spokój - oznajmiła szczerze Clemency. - Wierzę, że oboje dostali nauczkę i nie widzę sensu w rozgłaszaniu tego niefortunnego zajścia. - Bardzo rozsądnie, moja droga. A teraz, Arabello, idź na górę się przebrać, jesteś cała w trawie. Oczekuję, że kiedy się z tym uporasz, zejdziesz do nas na herbatę. Arabella z wdzięcznością pocałowała szybko Clemency i opuściła salon. Lysander patrzył na nie z trudnym do określenia wyrazem twarzy. - Panno Stoneham, co proponowałaby pani na przyszłość? - ciągnęła lady Helena. - Ciociu - wtrącił niespokojnie markiz. - Nie rozumiem, dlaczego panna Stoneham miałaby zabierać głos w tej kwestii, chociaż widzę, że bardzo chętnie służy swoimi radami. - Przecież sam nalegałeś na przyprowadzenie jej tutaj - wytknęła mu lady Helena. - Prawda, moja droga? Clemency zawahała się. - No więc, panno Stoneham, prosimy o radę, czyżby ktoś odgryzł pani język? - odezwał się z ironią mężczyzna. - Proszę mi wybaczyć, milordzie, że wtrącam się w pań¬skie sprawy - odezwała się w końcu. - Ale powszechnie wiadomo, że posiadłość ma być wkrótce sprzedana, i lady Arabella może przeżywać w związku z tym ciężkie chwile. Zapewne spodziewa się w przyszłości wielu ograniczeń i zmian na gorsze, więc zdecydowała się poszukać jakiejś rozrywki, póki ma ku temu okazję. A przecież można by jej znaleźć odpowiednie zajęcie. Co prawda nie zwierzała mi się, ale tak młoda i piękna dziewczyna liczyła z pewnością na wprowadzenie do towarzystwa w tym roku. Lysander nie patrzył na nią, z udaną obojętnością utkwił wzrok w kominku. - Może ktoś z rodziny, ojciec albo matka chrzestna, zechce się podjąć takiej roli? Sama świadomość udanego sezonu towarzyskiego skierowałaby jej myśli w bardziej odpowiednim kierunku. Jeśli wasza lordowska mość zamierza pozostać tu przez resztę lata, przydałoby się towarzystwo kogoś w jej wieku.