psychicznego zdrowia Milli. Pojechała do liceum swoją sześcioletnią białą toyotą SUV Parking zapełniał się pojazdami gości: najwięcej było masywnych półciężarówek i aut typu SUV. Elegancko ubrani ludzie podążali szparko do sali gimnastycznej; nic dziwnego, tylko głupiec wystawałby w sierpniowym upale na ulicach El Paso. Choć słońce już zaszło i zaczynało się powoli ściemniać, było ciągle gorąco. Milla czuła pot między piersiami. Zawsze przychodziła na takie imprezy samotnie, choć mogła poprosić Briana albo któregokolwiek z Poszukiwaczy mężczyzn, żeby jej towarzyszył. Jednak imprezy dobroczynne były śmiertelnie nudne, więc nie chciała zmuszać nikogo do takiej wątpliwej rozrywki. Poza tym była boleśnie świadoma własnego wizerunku w oczach ludzi, którzy za jej namową wspierali organizację. Jej przypadek był ogólnie znany: ludzie wiedzieli, że Milli porwano dziecko, że rok później rozpadło się jej małżeństwo i że poświęciła życie poszukiwaniu zaginionych ludzi. Z jakiegoś powodu fakt, że pozostawała samotna, otwierał szerzej portfele donatorów Jeśli zaczęłaby bywać na imprezach z mężczyznami, i to - nie daj Boże - różnymi, ludzie mogliby pomyśleć, że poświęca teraz więcej http://www.poradnikmedyczny.com.pl/media/ 425 używane naczynia. On sam pewnie nawet nie zauważył, jak bardzo tam nie pasował. Diaz zrobił kanapki. Milla zjadła, a potem włożyła spodnie i kurtkę, by wyjść na plażę. Spacerowała długo, wydawało jej się, że godzinami. Chłodna bryza owiewała jej twarz. Mózg wciąż był otępiały, nie mogła myśleć. Niemyślenie było dobre. Dłuższy czas szła po prostu przed siebie, wreszcie zdecydowała się wracać. Odwróciła się i stanęła jak wryta na widok Diaza, który najwyraźniej szedł za nią. Trzymał się jakieś trzydzieści metrów z tyłu, by nie zakłócać spokoju Milli, ale jednocześnie nie spuszczał jej z oka. Stał i czekał. Schował ręce w kieszeniach czarnej kurtki.
mieściła się w pomieszczeniach nad wielkim magazynem; prezent od True Gallaghera, biznesmena z El Paso, który ostatnio zaangażował się bardzo we wspieranie ich organizacji. Magazyn wciąż był czynny; dawno przyzwyczaili się do odgłosów wydawanych przez wózki an43 Sprawdź chciał, byśmy znaleźli Diaza. Z jakiegoś powodu. Może to jego wróg, może rywal, w tej chwili średnio mnie to obchodzi. W każdym razie pozostaje nam czekać, aż odezwie się znowu - powiedziała Milla. Mówiła to wbrew sobie. Miała ochotę przeczesać cały teren wokół Guadalupe, nawet jeśli z logicznego punktu widzenia była to an43 68 tylko strata czasu. Chciała coś robić, cokolwiek, zamiast siedzieć na tyłku i czekać na telefon. Tym bardziej że mogła tak czekać dzień, tydzień albo następne dziesięć lat. Zadzwonił telefon i jedna z kobiet rzuciła się, by go odebrać. - Bursztynowy Alarm - powiedziała po chwili, odkładając