- Za chwilę zaczną grać pierwszego kadryla - Stwierdził Robert. - Czy mogę... - Och, mój karnecik jest pełny - zmartwiła się Rose. - Chciałam zachować jeden taniec dla pana, ale... - Trudno. Jutro będziemy mieli dla siebie więcej czasu. - Wicehrabia odwrócił się do guwernantki. - Wyświadczy mi pani ten zaszczyt, panno Gallant? Alexandra zbladła. Przeniosła spojrzenie z lorda Beltona na Kilcairna i z powrotem. - Milordzie, nie sądzę... - Ależ tak! - wykrzyknęła ciotka Fiona. - Jest pani siostrzenicą diuka Monmoutha. Oczywiście, że może pani zatańczyć. - Ale ja nie chcę... - Nalegam - powiedział wicehrabia. Obserwując scenę, Lucien czuł się jak kuglarz. Wszystko szło tak, jak zaplanował, mimo że nie odezwał się jeszcze słowem. Robert od razu zażądał odwzajemnienia przysługi, a on się zgodził, choć osobiście uważał piknik z Rose za stratę czasu. Gdy panna Gallant przyjęła zaproszenie Beltona, przez chwilę zastanawiał się, czy też nie ruszyć na parkiet. Stwierdził jednak, że nie wystarczy mu muskanie przelotnie jej palców w kadrylu. Zatańczy z nią dzisiaj, owszem, ale walca. 11 Patrząc na Rose, Alexandra doszła do wniosku, że jeśli dziewczyna umie coś robić dobrze, to tańczyć. Naturalnie gdyby obserwowała ją z boku sali zamiast z parkietu, miałaby http://www.panilogopedia.pl Miał na sobie wieczorowy strój i prezentował się wspaniale. Puls nagle jej przyspieszył, oddech uwiązł w krtani. Lord Kilcairn podszedł do krzesła zwolnionego przez jego kuzynkę i usiadł. - Jest dostatecznie przygotowana na czwartkowe przyjęcie? - zapytał, patrząc ze zdziwieniem na srebrne sztućce, puste talerze i kryształowe naczynia. Przez chwilę Alexandra żałowała, że w kieliszkach rzeczywiście nie ma wina albo jeszcze lepiej whisky. - Tak sądzę. Ale bardzo by jej pomogło, gdyby był pan dla niej milszy. - Mną również próbuje pani kierować, Alexandro? Doskonale wiedział, jakie cuda może zdziałać wypowiedzenie przez niego jej własnego imienia. Niech go licho! - Czy nie takie zlecił mi pan zadanie, milordzie? Pańskiej kuzynce brakuje pewności siebie.
ski wad Poza wysięgnikami, na których osadzono oczy, niewiele więcej dało się zaobserwować. Cały system mo- toryczny został ukryty. Po obu stronach metalowego kor- pusu widać było zarysy drzwi. Właśnie przez nie wysuwa- ły się magnetyczne chwytaki, ilekroć zachodziła potrzeba ich użycia. Przód korpusu był ostro zakończony, a także Sprawdź Nie było go przy niej, kiedy najbardziej go potrzebowała. Wyśmiewał się z jej lęków. Robił, co chciał, nie licząc się z jej odczuciami. Nie potrafił zatroszczyć się o jej bezpieczeństwo. A teraz nie żyła. Dręczyły go wyrzuty sumienia. Poczucie winy nie dawało spokoju. To przez niego sprowadziła do domu klienta: musiał ładnie się ubrać do szkoły, chodzić do drogiego lekarza. Zginęła dlatego, że nie było go w domu i nie miał jej kto obronić. Czy pomyślała o nim przed śmiercią? Zadawał sobie to pytanie setki razy. Czy była na niego zła? Czuła się zawiedziona? Łzy dławiły go w gardle. Dlaczego jej nie posłuchał? Dlaczego siedział do późna z Tiną? Przypomniał sobie o dziewczynie dopiero dwa dni po zabójstwie, tylko dlatego że policja kazała mu zrelacjonować minuta po minucie, co robił tamtego wieczoru. Nie znaleźli jej, ale kilku kumpli potwierdziło jego alibi. Pogrążony we własnym cierpieniu, jeśli w ogóle myślał o Tinie, to mimochodem. Co się właściwie z nią stało? Czy wróciła do domu? Gdzie się podziała, kiedy po nią nie przyszedł, jak obiecywał? W gruncie rzeczy nie miało to dla niego większego znaczenia. Troskę o dalszy los Tiny koniec końców wypierały wyrzuty sumienia. Gdyby wcześniej wrócił do domu, matka by nie zginęła. To on ponosi winę za jej śmierć. - Dobrze się czujesz, Victorze? Przed Santosem stał policjant o dziecięcej twarzy, którego poznał tamtego wieczoru. Jacobs - takie nazwisko widniało na odznace. Facet zachowywał się wobec niego więcej niż przyzwoicie, pocieszał, jak umiał, chociaż nie należało to do jego obowiązków. Santosowi łzy napłynęły do oczu, próbował coś powiedzieć, ale nie był w stanie dobyć słowa. Gliniarz położył mu dłoń na ramieniu. - Naprawdę mi przykro, Victorze. Mogę ci jakoś pomóc? Santos zacisnął pięści z całych sił.