by dokonać nagłego zabiegu. Gdy wrócił do przychodni, poczekalnia znów była pełna. - Przebieraj się, tato! - usłyszał głos Amy, gdy tylko przekroczył próg domu. - Jesteśmy gotowi, ale nie chcemy, żebyś nas zobaczył, bo planujemy ci zrobić niespodziankę. - Trzasnęły drzwi i w domu zapanowała cisza. Gorący prysznic postawił go na nogi. Otworzył drzwi szafy, zastanawiając się, jaki włożyć garnitur: czarny czy szary, gdy w głębi szafy zauważył granatową, klubową marynarkę. Wisiała tam, nieruszana, od jego ostatniego pobytu w Summerhill. Był tak roztrzęsiony po pogrzebie Chada, że zapomniał ją za- R S pakować. Miał ją na sobie na pogrzebie, ale po uroczystości chciał jak najszybciej wydostać się z rodzinnego domu, tak samo zresztą jak i pozostali członkowie rodziny. Wspomnienia wciąż były zbyt bolesne. Nie był pewien, czy jeszcze się w nią zmieści. Po śmierci Chada spędzał wiele godzin na siłowni, katując się niemiłosiernie ćwiczeniami, jakby chciał w ten sposób pozbyć się cierpienia i poczucia winy. Zawiódł brata! Nie było go przy nim, http://www.mojabudowa.edu.pl - Jeśli można zadać pytanie, dlaczego wspólnik i dlaczego teraz? - To nie zależy ode mnie. Po prostu hotel nie przynosi już takich zysków jak dawniej. - Lokalizacja? - Tak, to główna przyczyna. Ale też w mieście jak grzyby po deszczu wyrastają nowe hotele. - Znała te słowa, te przyczyny, na pamięć. Sto razy powtarzała je w myślach. - Jeżeli frekwencja nie wzrośnie, nie będę w stanie dalej prowadzić hotelu. St. Charles zacznie podupadać. - Możesz opuścić ceny. - Już to zaczęłam robić, stopniowo, od kilku lat. Ale gości nie przybywa, a ja mam coraz mniejsze zyski. Standard się obniża. Muszę coś z tym zrobić. - Rozumiem. Upadek St. Charles byłby tragedią. Niewiele jest miejsc z tak wspaniałą tradycją. - Spojrzał jej bacznie w twarz. - Czy to już wszystkie przyczyny? - Nie. - Wstała i podeszła do okna. Popatrzyła na przejeżdżające auta. - Jak wiesz, prowadzenie hotelu to nieustanna odpowiedzialność. - Praca na pełnym etacie i nadgodziny - dodał. - Albo nienormowany czas pracy. - Dobrze to ująłeś. - Spojrzała na niego. - A ja chcę się zaangażować w nowe przedsięwzięcie. Mam na oku znacznie mniejszą, ale obiecującą nieruchomość. Uniósł brwi. - Sądząc po twoich oczach, to coś nietypowego.
mu o tym powiedziała. - Ale dlaczego? - zawołał. Z początku nie potrafiła mu odpowiedzieć, ale po chwili zebrała się na odwagę. - Po prostu nie mogę. Z przyczyn osobistych. - Chodzi o mnie? Nie kochasz mnie? Myliłem się... Amy Sprawdź - Och, pani Stoneham! - Dzień dobry, lady Heleno - odparła zagadnięta, zerkając niespokojnie na Clemency. - Widzę tu nową młodą twarzyczkę. Proszę mi przedstawić swoją towarzyszkę. Nie można już było unikać prezentacji. - Lady Heleno, to kuzynka mojego zmarłego męża, przyjechała do mnie z krótką wizytą. - Panno Stoneham, miło mi. - Lady Helena uścisnęła jej dłoń. - Milady... - Clemency dygnęła, ale nie poprawiła da¬my. Metody pozyskiwania wiadomości stosowane przez lady Helenę były godne hiszpańskiej inkwizycji, w krótkim czasie bowiem dowiedziała się, że panna Stoneham ma dzie¬więtnaście lat, jest sierotą, że pracuje jako guwernantka i doświadczyła już pierwszych niepowodzeń - dziewczę dało do zrozumienia, że zbytnio interesował się nią ojciec jej ostatniej podopiecznej. Obecnie zatrzymała się u swojej drogiej kuzynki Anne, aby odpocząć po przykrych przejściach i za jakiś czas pomyśleć o nowej pracy. Dalsza indagacja ujawniła, iż panna Stoneham biegle włada francuskim i włoskim, maluje akwarelami, gra na fortepianie i posiada rozległą wiedzę z geografii. - Niestety, moje zdolności do igły są bardzo mierne - rzekła na koniec Clemency, przerażona swobodą, z jaką przychodzi jej wypowiadać niektóre kłamstwa, szczególnie przy opisie fikcyjnego pracodawcy. Być może, pomyślała, jeśli zawiedzie wszystko inne, zajmę się pisaniem rozmaitych niesamowitych opowieści, jak pani Radcliffe. Przedstawiono jej również pannę Lane i Clemency zyskała w oczach lady Heleny za przyjacielski uścisk ręki i miłe uwagi na temat kościoła; guwernantki bardzo często, czując się niepewnie, krytykują każdego, od kogo nie są zależne. Lady Helena zauważyła ponadto, że Ara¬bella ją polubiła, toteż, nie myśląc długo, wpadła na świetny pomysł. Zwróciła się do pani Stoneham z za¬pytaniem: - Czy mogę prosić o zezwolenie, aby pani przemiła kuzynka przyszła do nas dzisiaj na herbatę? Moja bratanica potrzebuje towarzystwa. Oczywiście, dopilnuję, aby została odwieziona do domu. Nie pozostało nic innego, jak tylko przystać na tę za¬szczytną propozycję.