sukienkach, najlepiej grzesznie czerwonych. Ale wówczas lokaje musieliby się zmieniać o wiele częściej. - Przejdziemy do frontowego salonu - powiedziała bez wyrazu Mary. - Proszę za mną. Rainie poszła za nią. Frontowy salon okazał się jeszcze większy, pełen francuskich antyków pomalowanych na biało i udekorowany w bladych barwach, błękitach i żółciach. Kiedy Mary usiadła na niewielkiej kanapie, jej sukienka zlała się z jedwabnymi poduszkami. W jednej chwili Rainie była w towarzystwie kobiety, w następnej miała wrażenie, że będzie rozmawiała z kanapą - Jak mówiłam przez telefon - powiedziała Rainie - mam kilka prostych pytań związanych z osobą Amandy Quincy. 82 1 Mary uniosła dłoń. - Poproszę kawę. Rainie poczuła się niezręcznie, ale po chwili zdała sobie sprawę, że lokaj sunie z tacą, niosąc na niej antyczny dzbanek i dwie malutkie porcelanowe filiżanki. Postawił tacę na stoliku i usłużnie nalał pierwszą porcję. Rainie wzięła filiżankę z wyraźną trwogą. Cieniutka jak papier porcelana robiła wrażenie starej, rzadkiej i niezwykle kruchej. Rainie oceniła, że naczynie zawierało w przybliżeniu trzy łyczki kawy. Potem czekało ją własnoręczne http://www.mmacore.pl kulkę od ust. W chwilę później Phil de Beers niechętnie zrobił to samo. Przygotowała się na posmak chemikaliów lub środka przeczyszczającego, ale nie poczuła nic takiego. Czekoladka była smaczna, rozpływała się na języku. Dał się wyczuć zdecydowany smak alkoholu, może zmieszanego z czekoladą i migdałami. Niezłe! De Beers też zjadł swoją i od razu zapytał: - Kto je produkuje? - Dobre, prawda? Jeszcze jedną? - Są... mocne. Przytaknęła, sięgając po pudełko, i właśnie wtedy poczuła dziwne pieczenie na języku. Serce zaczęło jej bić szybciej, policzki się zaczerwieniły. Nagle samochód zaczął wirować. Oparła się o półkę, żeby złapać równowagę.
Wkrótce Quincy pracował nad stu dwudziestoma sprawami rocznie. Rutynowo odwiedzał cztery miasta w ciągu pięciu dni. Miał przy sobie neseser pełen zdjęć najniebezpieczniejszych przestępców. Dawał rady, dzięki którym ratowano komuś życie, ale czasami nie zauważał czegoś i wtedy ludzie ginęli. Jego córki rosły, małżeństwo się rozpadało. Był tak pochłonięty wykonywaniem Sprawdź na bok. Ale w jakiś sposób odparła natarcie, ponieważ krwawy ślad ciągnął się dalej. Musiała być bardzo dzielna. Albo on po prostu nie chciał jej zabić od razu. - Tu jest już gorzej - mruknęła agentka Rodman. - Proszę wejść za taśmę. W tym momencie Rainie spostrzegła taśmę maskującą, która biegła zygzakiem wśród ogólnego bałaganu. Sprytne - pomyślała, bo już raz rozpracowała sama pewne dość obszerne miejsce zbrodni. Zanim wszystko zostanie 113 powiedziane i zrobione, tuziny ludzi będą przechodzić przez dom, szukać dowodów i przedstawiać wnioski każdy w swojej dziedzinie. Wiele tygodni potrwa rozgryzienie wszystkiego, a całe miesiące spisanie całości na papierze. Najlepiej prześledzić napad od samego początku, zamiast odgadywać