wypatrując Jamiego, domyśliła się Willow. Była gotowa się założyć, że synek chowa się w swoim ulubionym miejscu, na dachu przylegającej do domu szopy. Widziała tam przez moment jego czerwoną czapkę z daszkiem. - Chodźmy za nimi, mamo. - Wzięła Gemmę pod rękę. -Chcę mieć Amy i Mikeya na oku. Idziesz z nami, Lizzie? - Nie - odpowiedziała dziewczynka nonszalancko, choć nie udało się jej zwieść Willow. - Chcę najpierw skończyć rozdział. Willow z trudem opanowała cisnący się na usta uśmiech. Wymieniły z matką porozumiewawcze spojrzenia, gdy Lizzie podeszła do stołu piknikowego przy szopie. Dziewczynka musiała sama znaleźć z Jamiem wspólny język. - Wciąż nie wiem, czemu Lizzie tak bardzo chce poznać Jamiego - wyszeptała Willow. - Może chce go przeprosić za tamto zajście u Morgantiego. - Ale dlaczego akurat teraz? Gdyby naprawdę było jej wstyd, już dawno poruszyłaby ten temat. Jakiś czas później Gemma i Willow zauważyły, że co R S prawda Lizzie nie udało się namówić Jamiego, by zszedł na http://www.meble-na-wymiar.biz.pl/media/ Willow otuliła się kołdrą. - Najstarsza ma na imię Lizzie. Bardzo urodziwa blondyneczka. Jej młodsza siostra, Amy, ma najcudowniejsze rude, kręcone włosy i wielkie, niebieskie oczy. A Mikey jest tak uroczy, że mógłby reklamować pieluszki w telewizji. - Brzmi nie najgorzej. - Pozory często bywają mylące, mamo. Lizzie jest równie agresywna jak piękna, jej siostra sprzeciwia się wszystkiemu, co powiem, a najmłodszy Mikey krzyczy tylko „nie". - Ach - mruknęła,Gemma kojąco. - Widzę, że nie będzie ci łatwo, ale powiedz mi jedno - spytała, nim Willow zdołała poinformować, że jutro zamierza rzucić tę pracę. - Gdy patrzysz na te dzieci. Czy widzisz w nich chociażby ziarno dobra?
Sięgnął dłonią pod bluzkę - nie miała stanika, tak jak przypuszczał. Wpatrywał się w nią, jak jadła, patrzył na brodawki widoczne przez bluzkę. - Pamiętasz? - zapytał. - Pamiętam - odparła głosem nieco zachrypniętym. Lubił to brzmienie jej głosu. - A pamiętasz, jak cię całowałem i ile razy? - Pamiętam. Sprawdź załatwiam późnym wieczorem. Alison była prawie pewna, Ŝe Mark jest członkiem Teksańskiego Klubu Ranczerów. Był to klub bardzo ekskluzywny, zastrzeŜony dla bogatych, znanych biznesmenów u odpowiednim dorobku, magnatów nafciarskich. Słyszała juŜ, Ŝe owi bogaci ranczerzy spotykają się późnym wieczorem parę razy w tygodniu, piją drinki, grają w karty i rozmawiają o interesach. Ludzie jednak wiedzieli, Ŝe nie tylko tym się zajmują. Byli tacy wśród członków tego klubu, którzy trwali tam ud kilku pokoleń. I od kilku pokoleń brali na siebie odpowiedzialność za porządek w mieście, co dawało mieszkańcom spokój i poczucie bezpieczeństwa. Ponadto zakładali fundacje, organizowali bale dobroczynne. Alison rozmawiała z Christine o takim właśnie balu, który odbył się przed czterema tygodniami. Wspomniała teŜ, Ŝe było bardzo przyjemnie, szczególnie wtedy, gdy na sali balowej pojawił się Mark. Przyznała, Ŝe ucieszyła się, podobnie jak