Ma charakter. Jest lojalna względem swoich przyjaciół, oddana im na śmierć i życie. Podziwiał ją za to. Do tej pory miał do czynienia z zupełnie innymi kobietami. Łagodnymi i uległymi. Shey przypominała mu wojownika. Przekręcił się, szukając wygodniejszej pozycji. Przy tym poruszeniu zapach, jakim były przesiąknięte poduszka i narzuta, stał się jeszcze bardziej wyrazisty. Otaczał go zewsząd, rozbudzając zmysły. Wiedział, że nie zaśnie. Czekała go bezsenna noc. Jest w obcym mieście, w obcym kraju i śpi na kanapie w domu dziewczyny, której właściwie nie zna, a jego narzeczona wcale nie jest zadowolona z jego przyjazdu. Miał nadzieję, że gdy się spotkają, między nimi zaiskrzy, że coś się stanie, że to małżeństwo może być udane. Jednak niczego takiego nie poczuł. Zobaczył przed sobą tylko dawną koleżankę z dziecinnych lat. Żadnej iskry. Nawet odrobiny. Po fatalnym związku ze Stephana zaczął inaczej patrzeć http://www.e-medycynaizdrowie.com.pl Z ogrodu dobiegały głosy, pies szczekał jak oszalały, wreszcie o poręcz brzęknęła drabina. - Flic, nadchodzą! Musisz otworzyć albo wszystko się wyda! - Imogen ciągnęła ją za ręce. - Flic, już za późno! To jest złe! - Ale to ty wznieciłaś pożar. - Bo chciałam umrzeć. - Nie byłaś w domu sama, musiałaś zdawać sobie sprawę. - Flic wiedziała, że dłużej już nie wytrzyma. - Dostałam szału - szlochała Imogen. - Miałam dość, nie widziałam wyjścia... Myślałam, że alarm... byłam pewna, że się wydostaniecie beze mnie... Flic, proszę, wypuść ich! Jedna z szyb eksplodowała. W powietrze wyleciały tysiące szklanych igiełek i drzwi stanęły otworem. Imogen wydała przeraźliwy krzyk,
- Niestety. - Matthew spojrzał na lśniący skórzany fotel przed biurkiem szefa. - Mogę usiąść i przekonać się, jak daleko sprawy zaszły? - Zdecydowanie bym wolał, gdybyś po prostu okazał się czysty. - Umilkł, ale nadal nie zachęcał Matthew do siadania. - Na razie jestem po rozmowie z Nowym Jorkiem. Ze względu na twoją dotychczasową Sprawdź wielka ilość bagażu. W wagonie znajdowały się jeszcze dwie pokojówki. Tuż po wejściu Tempera zdała sobie sprawę, że będą one jej towarzyszkami nie tylko w podróży, ale i podczas całego pobytu w rezydencji księcia. Wiedziała, że zgodnie ze swoistą etykietą, protokołem, czy też hierarchią obowiązującą wśród służby, pokojówki wywyższały się ponad zwykłych służących, za równych sobie uważając tylko swoich przełożonych. Z dawnych lat, kiedy jej rodzice byli częstymi gośćmi wielkich salonów, Tempera pamiętała, że w pokoju dla służby najważniejsza w hierarchii pokojówka siadywała po prawej stronie kamerdynera, a główny pokojowiec — na prawo od zarządcy. Przelotne spojrzenie na dwie pokojówki