kompanów. Sinclair spokojnie zamówił nową, chyba już czwartą z kolei. Brandy krążyła mu w żyłach płynnym ogniem. - W co gracie? Jego towarzysze byliby przerażeni, gdyby wiedzieli, w jakim nastroju i stanie wyruszył na polowanie. - Zaczniemy nową rundę - odparł Marley. - To miłe z waszej strony. - Lubisz faraona, Ałthorpe? - zdziwił się Lionel Parrish. - Myślałem, że na kontynencie króluje oko. - Jestem znany z tego, że gram we wszystko - odparł Sinclair, patrząc na Marleya. - I rzadko przegrywam. John Madsen dał znak rozdającemu. - Wygraną zawsze można stracić - powiedział, kładąc dwa funty na siódemkę kier. - Chyba że się jest ostrożnym. Rzucił na stolik banknot zwinięty w kształt czepka. - Zaczynasz od dwudziestu funtów? - zaprotestował Parrish. - Dla mnie to za duża stawka. - Ładny kapelusik - odezwał się wicehrabia Whyling. http://www.budujemy.biz.pl Popatrzyła na niego z nieukrywanym zdziwieniem. - Zauważyłem wczoraj przy śniadaniu - wyjaśnił. - Sam piję taką. Gdy po pięciu minutach otworzyły się drzwi, na progu stanął nie Federico, a Antóny. Podał Pii kawę, ale oczy miał utkwione w żonie. - To ja was teraz zostawię - szepnęła Pia. Antony uścisnął jej rękę i kiwnął głową. - Pia, nie wiem, jak ci dziękować. Jennifer, która po znieczuleniu cierpiała znacznie mniej, przyłączyła się do podziękowań. Pia powiedziała jej jeszcze kilka słów otuchy i wyszła na pusty korytarz. - Antony dał ci kawę? - spyatł Federico, przechadzając
– Było, bo została tutaj, żeby przetrwać, a nie po to, by się ukrywać. Nigdy po raz drugi nie wyszła za mąż, ale jej życie było dobre i spełnione. – Czy uważasz, że ja się tu ukrywam? – Nie ma znaczenia, co ja myślę. – Wzruszył ramionami. – Masz rację, to nie ma znaczenia – zgodziła się Lucy. – W Sprawdź Victoria nie spieszyła się z odejściem ani nie puściła jego ręki. Przyciągnął ją do siebie i nachylił się powoli, żeby dać jej czas na ucieczkę. Nie ruszyła się z miejsca, więc pocałował delikatnie jej ciepłe wargi. - Tak. Ponad dziesięć lat. Miał prawie czterdzieści. On i babcia praktycznie wychowali Kita i mnie. - Przesunął dłonią po jej podbródku. - Nie odpowiedziałaś na moje pytanie. Dobrze się znaliście? - Nie. Grono moich znajomych chyba było dla niego zbyt hałaśliwe. - Każde twoje spostrzeżenie może okazać się pomocne. - Cóż, był miły i spokojny. O ile pamiętam, lubił