rovera. - W Londynie. Gilly poczuła skurcz w żołądku, gdy spojrzała najpierw na Edwarda, a potem na Jacka, do którego nadal nic nie docierało. To samo pytanie zadał jej pół godziny wcześniej, kiedy odbierała go razem z Sophie z ich szkoły. Dziewczynka zapytała, kiedy Lizzie wróci, i przyjęła odpowiedź do wiadomości, przyzwyczajona do ciągłych rozjazdów swoich rodziców. Natomiast Jack popatrzył na Gilly przez sekundę, po czym odwrócił wzrok i umilkł. - A późno wróci? - chciał wiedzieć Edward. - Jeszcze nie wiem - odparła Gilly. - Mam lekcje do odrabiania ~ rzekł Edward, gdy tylko weszli do domu. - Może jakiś podwieczorek? - zaproponowała Gilly. - Nie jestem głodny. - I poszedł na górę. - Na kolację są kotlety - krzyknęła za nim Gilly. - Świetnie, dzięki. http://www.bioharmony.pl łóżek, pobawić się jeszcze na dworze. Zwykle siadała na fotelu na ganku i przyglądała się nam, kołysząc do snu Rory'ego. Gdy już usnął, a nie zawsze udało się go uśpić od razu, bawiła się z nami w kółko graniaste, w mam-chusteczkę-haftowaną. Z nikim, za nic w świecie nie bawilibyśmy się w takie dzieciuchowate gry, prędzej umarlibyśmy ze wstydu. Ale z mamą bawilibyśmy się nawet lalkami, byle tylko być blisko niej. Miała niezwykły dar. Wszystko potrafiła obrócić w zabawę. Latem zamrażała kawałki arbuza, to były nasze lody. Zajadaliśmy się nimi, aż zęby bolały, a mama ogłaszała konkurs, kto dalej plunie pestką. - Ash zaśmiał się na to wspomnienie.
tak jak wiedziała, że jest wystarczająco silna, by nie pozwolić nikomu zbytnio ingerować w swoje życie. Co to mogło oznaczać dla Laury? Jak jej zbliżenie z Ashem mogłoby wpłynąć na dalsze losy małej? Rozważała wszystkie możliwości, ale nie potrafiła w ewentualnym Sprawdź - Okej. Wrócił do Lizzie, którą wprowadził do przytulnego, ale urządzonego z przepychem narożnego pokoju. Na dwóch ścianach wisiały obrazy, pozostałe wypełniały panoramiczne okna. Siedziała, patrząc przed siebie niewidzącym wzrokiem. - Zostawię cię jeszcze na chwilę i pójdę zaparzyć herbatę, dobrze? Mocną i z mnóstwem cukru, to dobre na szok. - Doskonale. - Ciekawe, skąd wiedział, że jest w szoku, a nie na przykład choruje? - Dziękuję, Robin. - Nie ruszaj się stąd. - Nie mam zamiaru.