ROZDZIAŁ 8 O wiele za późno przypomniałam sobie, że pracujący Krąg może zniekształcać albo niwelować zaklęcia. Po wąsach Rolara nie było już śladu, a moja kurtka, i już i tak zniszczona, stała się malowniczą kompozycją podartych łachmanów – wiele razy, machinalnie, rzucałam zaklęcia na dziury i plamy, że nie ruszone i oryginalne zostały tylko guziki i pas. Rolar zmieszał się na początku, lecz zaraz pognał za Lereeną, która już przeszła przez próg. Wampir nie odważył się złapać ją za kołnierz i wciągnąć z powrotem do świątyni. Rzucił mi rozpaczliwe błagalne spojrzenie, ale byłam w parszywym nastroju, więc pokrzyżowanie naszych planów nie zrobiło na mnie wrażenia. Podniosłam się i pełna prostracji ruszyłam ku wyjściu. Wilk szeroko ziewnął, przeciągnął się, zeskoczył na podłogę i leniwie potruchtał za nami. Orsana czekała na nas w progu. Radośnie do nas podbiegła, ale zobaczywszy moje przygaszone oczy - umilkła. Spróbowała mnie objąć ze współczuciem, ale zrobiłam unik i przeszłam obok. A raczej przeszłabym, gdybym nie wpadła na jakąś pierś, której właściciel nie chciał zejść mi z drogi. Póki byliśmy w świątyni, plac się znacząco zaludnił, jednak najwyraźniej nie w celach świętowania. Powiedziałabym, że wszyscy mają ponury nastrój. Nikt nie trzymał na rękach dzieci, nieliczne kobiety mało co odróżniały się od mężczyzn, dumnie zamieniając spódnice na spodnie i dobywając mieczy. Zrobiłam krok w lewo, ale dziwny typ nadal blokował mi przejście, więc w końcu byłam zmuszona na niego spojrzeć. Ciemnowłosy wampir przeciętnego wzrostu z szaro-zielonymi oczami i długim kruczym nosem. Na skroniach bieliły się pasemka, zaplecione w warkoczyki. Nie robił na mnie dobrego wrażenia, które psuła chamska czapka i czarna toga ze srebrnymi klinami. Wyglądał w niej jak dajn, wygłaszający pogrzebową mowę, zafascynowany swoją pracą i wspaniałym uczuciem, jakby miał teraz zaśpiewać. Lereena zdążyła przejść połowę odległości od świątyni do końca placu, ale nagle potrząsnęła głową, zatrzymała się i lekko się odwróciwszy, królewskim gestem wskazała na mnie i Orsanę: - Ach tak, zabijcie te dziewczyny. – I przepraszająco dopowiedziała: - To nic osobistego, wiedźmo. Po prostu chcę być pewna, że tajemnice kręgu nie wyjdą poza dolinę, a ludziom niestety nie można ufać. Tłum radośnie się ożywił, zbliżając się do nas i ze świszczącym szelestem obnażając miecze. Mimo niedawnych samobójczych myśli, jestem teraz stanowczy przeciwna ich wykonaniu, jeszcze takim sposobem. Kiedy zechcę, wtedy umrę, bez żadnej pomocy - najpierw testament napiszę i list pożegnalny, umyję się i przebiorę. I pewnie zdążę się jeszcze dziesięć razy rozmyślić! Patrząc na “gnomich żołnierzy” (by translator of „aspidow”) odechciało mi się umierać. Nie zauważyłam ani jednego gworda, narodowej i ulubionej broni wampirów, która oprócz krwiopijców nikt nie władał. Wychodzi na to, że okrążyli nas łożniacy, a poddanie się bez walki mordercom Lena, równało by się zdradzie wobec niego. Nigdy niech tego ode mnie nie oczekują! Orsana również nie zamierzała błagać o litość. Najemniczka milcząco przysunęła się do mnie, sięgając ręką do miecza znajdującego się na jej plecach. Westchnęłam głęboko, przygotowując się walczyć do końca, ale przed nami w ochronnym geście stanął Rolar. - Tylko je dotknij,- cicho, ale wyraziście powiedział. Z jakiegoś dziwnego powodu Lereena, drgnąwszy, wydała rozkaz odwrotu łożniakom, którzy z jawnym niezadowoleniem podporządkowali się jej. Spełniły się moje najgorsze obawy – albo ktoś podszywa się pod Władczynię albo zwerbowali ją do swojej szajki, bo inaczej by się jej w ogóle nie posłuchali. - Rolar, Rolar, - z udanym współczuciem pokiwała głową Władczyni. – Nigdy nie potrafiłeś być lojalnym poddanym. Wygłosiliśmy ci publiczną mowę i wypędziliśmy poza granicę Arlissu, ale nauka poszła w las i znowu kwestionujesz moje polecenia. - Kiedy one są niesprawiedliwe,- stwierdził Rolar, bezczelnie wytrzymując spojrzenie lodowatych oczu. http://www.betondekoracyjny.com.pl/media/ dosłownie tryska energią. - Świetnie - ucieszył się Nikos. Przyklęknął obok chłopczyka, połaskotał go w stopkę. - Cześć, maluchu. Co robisz? Carrie przyglądała się im obu w zachwycie. Po raz pierwszy Nik zwrócił się bezpośrednio do Danny'ego. Może wreszcie chciał nawiązać kontakt ze swoim małym bratankiem. - Uczy się rzucać kamieniami - odpowiedziała w imieniu malca Carrie. - Wszyscy lubią rzucać kamieniami w wodę - stwierdził Nik, nadal zwracając się do Danny'ego. - Musimy cię tylko nauczyć, że trzeba bardzo uważać,
- Nie denerwuj się tak - miękko powiedziałam. -- Gotować nie czarować, tu szczególnego talentu nie trzeba, raz się zobaczy - już nauczył się. Jeżeli to jedyna rzecz, której nie umiesz, to ja co zazdroszczę! - Według mnie, nie podobam mu się - wyszeptała Orsana, krzywiąc się na Rolara. -- Co on tak bez przerwy się mnie czepia? - A może na odwrót - podobasz się, ot i dlatego się czepia? - Podobam się, a jakże... Najwyżej w charakterze giermka - przewarczała najemniczka. -- Na twoim miejscu ja bym nie zaczęła mu ufać. Ty sama mówiłaś, że wampiry niechętnie obcują z ludźmi, a ten przylepił się jak kąpielowy liść... do tego miejsca, co tylko w łaźni się myje. Z jakiej radości? Myślisz, że on nam całą prawdę powiedział, jeżeli Len ją dwa lata skrywał? Pewnie nakłamał z trzy koroby o obrzędzie i twojej strażniczej nietykalności, a jak my tylko arlijską granicę przekroczymy, to nas powiążą cieplutkich... W nocy nie śpi, boi się, że uciekniemy... - Orsana, nie pleć bzdur. -- Ja zręcznie pozbawiłam śledzia kości. -- Ty jeszcze powiedz, że on chodzi w krzaczki zostawiać ślady dla skradających się za nami rozbójników. - Dzisiaj już trzy razu chodził! Mi, między innymi, jeden raz starczył! I kiego ducha leśnego on robił w Legionie? Jeszcze pojmuję, handlować z ludźmi, ale służyć w ich armii?! Ten typ to szpieg, głową ręczę - on coś od nas skrywa... Czemu się śmiejesz? - zmieszała się dziewczyna. -- Ja coś nie tak powiedziałam? Sprawdź - Ty jesteś tylko kuzynką.. - A cóż to za różnica? - Carrie nie dała się zbić z pantałyku. - To ja byłam przy nim, kiedy stracił rodziców. Nikt inny go wtedy nie chciał, a twój drogi ojciec mówił o Dannym per bękart. Obrzydliwe słowa Cosmo Kristallisa dotąd dźwięczały jej w uszach. Chciała zapomnieć, jak okrutnie potraktował rodzonego wnuka. Bardzo chciała zapomnieć. Nie mogła. - Widziałaś się z moim ojcem? - zdumiał się Nikos. Zupełnie zmienił ton. Teraz on był zdenerwowany, choć starał się tego po sobie nie pokazać. -Kiedy?