Sebastian przybył do południowego Vermontu późnym popołudniem i zatrzymał się w czystym, niewielkim motelu przy drodze prowadzącej do Manchesteru. Odległość, jaka dzieliła go od Lucy, była w sam raz: nie za daleko i nie za blisko. Po drodze wpadł na chwilę do Waszyngtonu, by porozmawiać z Happy Ford, nową pracownicą, której Plato przydzielił sprawę Mowery’ego. Wywodziła się ze służb specjalnych i znała się na swojej robocie, ale tylko Plato mógł zatrudnić kogoś, kto nosił takie imię. ,,Szczęśliwa’’ pani detektyw powiedziała mu, że Mowery przed południem odwiedził senatora Swifta w jego biurze, a potem znikł. Sebastian ostrzegł ją, by w żadnym wypadku nie zlekceważyła Darrena. – Musisz założyć, że Mowery jest lepszy od ciebie – powiedział. – Jak myślisz, czy on wie, że go śledzę? – Wie. Sebastian zabrał papierowy kubek z kawą na patio przed budynkiem motelu i usiadł na staroświeckim metalowym krześle, pomalowanym na żółty kolor. Krzesło stojące przed sąsiednim http://www.badaniamediow.pl rodziny. Pia milczała. Federico westchnął i opuścił ręce. - Jeśli uważasz, że musisz jechać, bo masz zobowiązania, zrozumiem. Boję się tylko, że nie wrócisz. Że znowu zaczniesz się zadręczać. Będziesz szukać ucieczki przed lękami i angażować się w kolejne przedsięwzięcia. Pia popatrzyła na niego zaskoczona. Czyżby rzeczywiście tak było? Uciekała przed matką, to prawda. Gdy po studiach szukała pracy, skorzystała z pierwszej okazji, by wyjechać jak najdalej od niej. Ale czy ucieka również przed życiem? Z trudem przełknęła ślinę.
musi pędzić do chłopców, by dać im śniadanie. Odłożyła słuchawkę. W kuchni było pusto. W całym domu panowała cisza. Przez chwilę Amy stała nieruchomo. Naraz ogarnęła ją panika. Serce zabiło jej jak szalone, Sprawdź Podróż do Kostaryki na pewno miała więcej sensu niż wyprawa do Wyomingu na spotkanie z Sebastianem Redwingiem. J.T. rękami nagarniał ziemię do puszki, którą wcześniej wyjął z kosza na śmieci. – Chcemy iść na ryby i potrzeba nam mnóstwo robaków. Chcesz zobaczyć? Lucy niepewnie zerknęła na wijącą się zawartość puszki. – Fantastyczne. Ale nie odchodźcie za daleko od domu i nie zbliżajcie się do wodospadu. – Wiem, mamo – mruknął J.T. No tak, jasne. Jej dzieci wiedziały wszystko. Przedwczesna utrata ojca nie podkopała ich pewności siebie. Odziedziczyły optymizm i energię Colina, wraz z jego wiarą w