Swiftów od dwudziestu lat. Teraz nadeszła moja kolej. – Opuściła rewolwer i skierowała lufę na dziewczynę. – Opuść się nad wodospad. Odsunęła się krok do tyłu i Madison posłusznie stanęła na krawędzi skały. Blada jak ściana, wzięła głęboki oddech i szarpnęła za linę, sprawdzając, czy jest dobrze przywiązana. – Nie ociągaj się. Jeśli będę musiała cię zepchnąć, to możesz się jeszcze bardziej poranić, bo uderzysz się o skały. – Wiem. – Madison skinęła głową. – Tylko trochę się boję. Moja głupia matka powinna tu być. – Tak, tak, masz rację. Stanęła na krawędzi przepaści. Barbara słyszała dochodzący z dołu szum wody. Nie wiedziała, jak długa jest lina, jednak sądziła, że nie dosięgnie do poziomu niższego zbiornika i Madison zawiśnie kilka metrów nad powierzchnią wody. Co teraz zrobić z J.T.? – Madison, nie! – wykrzyknął. – Nie rób tego! Takie wielkie dziecko, pomyślała Barbara. Trzeba będzie nad nim popracować. To dobrze, że ma okazję zobaczyć, jak jego starsza siostra nie traci serca w obliczu zagrożenia. http://www.avamed.com.pl/media/ i pospieszyła na górę, żeby się przebrać w zieloną wizytową suknię. Z wczorajszej rozmowy z Lucy wynikało, że Marley koniecznie chce się z nią zobaczyć, a ona również miała do niego kilka pytań. Sinclair z zadowoleniem obrzucił gabinet wzrokiem. Pokój wyglądał zupełnie inaczej z nowym perskim dywanem i dwoma mniejszymi biurkami w miejsce mahoniowego olbrzyma. Konserwatywny gust Thomasa nie pasował do domu, w którym mieszkała Victoria ze swoją menażerią. Mimo wszystko Sina dręczyło sumienie, że pozbywa się pamiątek po bracie. - Nie zapomnę - szepnął.
- Nie. Zaparz herbaty dla lady Althorpe. - Dobrze. Wally oddalił się pospiesznie w głąb domu. - Dziękuję. Nie wiedziałam, co robić dalej. - Proszę pójść ze mną, milady. Crispin zniknął w pokoju, z którego niedawno wyszedł. Sprawdź mokre włosy. - Ze mną jest tak samo. Ale... skoro nie da się z tym walczyć, to może trzeba potraktować to inaczej. Cofnęła się. Na wodzie zafalowały kręgi. Nawet ten niewielki dystans pozwolił jej łatwiej zebrać myśli. Pierce ma takie rozmarzone oczy, wygląda cudownie. Była pewna, że nie zastanawiał się nad konsekwencjami słów, które przed chwilą wypowiedział. Po prostu myślał na głos. - Nie wiem, co masz na myśli - rzekła, potrząsając głową. - Ale ja się na to nie piszę. Już wcześniej powiedziałam ci to wyraźnie.