- Krążyły opowieści... o młodych dziewczętach, które stały się jego ofiarami. Mówiono, że on je... źle traktował, wie panienka. Poza tym kiedyś zakatował prawie na śmierć swojego kamerdynera. - Jakie to okropne! - Oczywiście, sprawę zatuszowano. - Jak mama mogła... - zaczęła Clemency i zamilkła. Doskonale wiedziała, jak to się odbyło. Ostatecznie markiz to markiz i nie ma potrzeby analizować cech jego charakteru. Jeszcze długo po wyjściu Sally Clemency rozmyślała nad swym losem. Nie miała do kogo zwrócić się o radę. Prawnik ojca, pan Jameson, który zajmował się sprawami jej posagu, był łagodnym, lecz mało znaczącym człowieczkiem. Niemożliwe, aby potrafił, nawet gdyby chciał, pomóc jej wyjść z tej matni, wszak nigdy dotąd nie przeciwstawił się życzeniom matki. Co do ciotki Whinborough, która z zasady gardziła arystokratami, jako ludźmi prowadzącymi rozpustny i niegod¬ny tryb życia, Clemency nie wątpiła, że bez wahania poprze to małżeństwo, byle tylko zyskać możliwość pognębienia swojej siostrzenicy. Wtedy właśnie przypomniała sobie o kuzynce ojca, pani Stoneham, która niedawno owdowiała i mieszkała teraz niedaleko Berkhamsted. W czasach gdy żył jeszcze ojciec, Clemency odwiedziła kilkakrotnie kuzynkę Anne na probostwie - mąż jej był pastorem - i zachowała w pamięci bardzo miłe wspomnienia. Wprawdzie nie widziały się już od ładnych paru lat, lecz po śmierci ojca pani Stoneham napisała do Clemency pełen troski list i w serdecznych słowach zapraszała ją do siebie. Matka nie pozwoliła jej przyjąć zaproszenia, ale dziewczyna, w tajemnicy przed nią, utrzymywała korespondencję z kuzynką. Co prawda były to jedynie życzenia z okazji świąt i urodzin. Clemency weszła tym sposobem w posiadanie nowego adresu pani Stoneham. Co więcej, nie sądziła, aby matka go znała, kuzynka bowiem przeprowadziła się dopiero niedawno. Clemency po stokroć zadawała sobie w myślach pytanie, czy daleka krewna zechce ją przygarnąć, gdy zjawi się u niej tak niespodziewanie, czy też natychmiast odeśle ją do matki. Tak czy owak, pomyślała z rozpaczą, przekreśli to możliwość tego przykrego związku. Z ultimatum matki wynikało jasno, że Clemency nie ma wyboru. Musi uciec z domu, i to jak najszybciej. 2 Pani Stoneham, pięćdziesięcioletnia kobieta o przyjemnej powierzchowności i włosach lekko oproszonych siwizną, siedziała w salonie swojego domku w małej wiosce Abbots Candover i zajmowała się szyciem, gdy rozległo się głośne pukanie do drzwi wejściowych. Podeszła do okna i ku swojemu zdumieniu ujrzała Clemency Hastings, która w ubru¬dzonym i pogniecionym ubraniu zsiadała właśnie z wozu. Pani Stoneham zauważyła, że nie ma bagaży - trzymała w ręku jedynie małą torbę podróżną. - Przyjechała panna Clemency - oznajmiła w drzwiach służąca. - Dzień dobry, kuzynko Anne. - Dziewczyna niepewnie weszła do pokoju. Była blada i wyglądała na lekko prze-straszoną. - Och, moja droga Clemency! - Pani Stoneham zbliżyła się do niej i objęła ją czule. Przybyła wybuchnęła ze zdenerwowania płaczem i przez kilka chwil słychać było jedynie żałosne odgłosy szlochu i niewyraźnie wypowiada¬nych słów. - Bessy, przynieś proszę herbatę i ciastka dla panny Clemency. - Pani Stoneham poklepała dziewczynę pociesza-jąco po ramieniu i spojrzała na nią z troską. - Clemency, najdroższa, jesteś cała zziębnięta. Chodź tu bliżej, usiądź i zdejmij kapelusz. Opowiedz teraz, co się stało. Mam nadzieję, że mama czuje się dobrze. Dziewczyna kiwnęła głową i przełknęła ślinę. Trochę czasu zajęło jej naświetlenie pełnego obrazu sytuacji, ale i tak pani Stoneham ledwie mogła w to uwierzyć. - Przejechałaś taki kawał drogi na zwykłym wozie? - zapytała. Wydawała się bardziej przejmować warunkami, w jakich kuzynka podróżowała, niż powodem, dla którego uciekła z domu. - Tak. Bałam się, że mnie odnajdą, jeśli wynajmę powóz. Dlatego rozsądniejsze wydało mi się wybranie czegoś skrom¬niejszego. Wuj mojej pokojówki ma małą firmę przewozową i zgodził się mnie tutaj przywieźć. Poza tym tak wyszło taniej - skończyła rzeczowo. - Nie zostało mi wiele kieszonkowego, a nie chciałam wzbudzać podejrzeń, prosząc mamę o więcej. Pani Stoneham, której myśli przed przybyciem Clemency krążyły jedynie wokół śmierci męża, ożywiła się. - I przyjechałaś tu sama? - Tak, kuzynko Anne. Nie chciałam sprawiać kłopotów Sally, mojej pokojówce. Naturalnie, zostawiłam dla mamy list, ale nie powiedziałam nikomu, dokąd się wybieram. Wie o tym tylko Sally, ale jestem pewna, że mnie nie zdradzi. http://www.autyzmpomoc.org.pl tego klubu, którzy trwali tam ud kilku pokoleń. I od kilku pokoleń brali na siebie odpowiedzialność za porządek w mieście, co dawało mieszkańcom spokój i poczucie bezpieczeństwa. Ponadto zakładali fundacje, organizowali bale dobroczynne. Alison rozmawiała z Christine o takim właśnie balu, który odbył się przed czterema tygodniami. Wspomniała teŜ, Ŝe było bardzo przyjemnie, szczególnie wtedy, gdy na sali balowej pojawił się Mark. Przyznała, Ŝe ucieszyła się, podobnie jak wszystkie panny na wydaniu. Ale jak zwykle Mark nawet jej nie zauwaŜył. - No jak, Alli, namyśliłaś się? - zapytał Mark. Zawsze i wszędzie z tobą, pomyślała. Miała do siebie pretensje za takie myśli, lecz w odniesieniu do Marka i Hartmana nie mogła się jednak od nich uwolnić. Westchnęła głęboko i jak zwykle w podobnych wypadkach, gdy przydarzało jej się bujać w obłokach, nakazała sobie powrót do świata realnego. Mark nie wiedział o jej uczuciach, a ona wolała, Ŝeby tak pozostało.
zdwojoną siłą. Omal się nie udusił, słysząc, jak córka powtarza słowa wypowiedziane przez pannę Tyler do matki. To brzmiało jednoznacznie. Naprawdę się jej podobał. Była w nim niemal zakochana! Gdy tylko zaparkował samochód przed domem, drzwi się otworzyły i panna Tyler stanęła na schodach, osłaniając ręką Sprawdź kiedyś do kogoś mówił. - Będziesz miał czas we wtorek na umówioną z doktorem wizytę? Zapytał ze zdziwieniem: - Erika ma wyznaczoną wizytę u lekarza? - Tak. Dzwonili z przychodni, czy pamiętam. Rutynowe działanie. – Alli uśmiechnęła się. - W przyszłym miesiącu będą jej urodziny. Skończy rok. Mark westchnął. CzyŜby minęły juŜ trzy miesiące? Gdy przyleciał po nią do Kalifornii, była ośmiomiesięcznym brzdącem. - Nigdy nie chodziłem z nią do lekarza. Pani Tucker zawsze mnie wyręczała, a potem przekazywała mi, co doktor powiedział. Wolałbym taki tryb. Alli skinęła głową. Wiedziała, Ŝe zachowuje pozory dystansu między sobą a swoją bratanicą. - Chciałbyś się chyba spotkać z jej pediatrą i dowiedzieć się czegoś